آمادگی جسمانی برای پیادهروی: اگر بهطور مستمر و با برنامه ورزش کنیم، راحتتر از دیگران میتوانیم وارد دنیای کویرپیمایی شویم. آمادگی جسمانی تمرینات هوازی بدن و حرکات کششی سروگردن و... را شامل میشود.
تمرین در باشگاه: اگر در باشگاههای بدنسازی برای تقویت قلب و شش و عضلات پا تمرین کنیم، سختی مسیر را کمتر احساس میکنیم. علاوهبر انجام این تمرینات، بهترین تمرین، برنامههای مستمر کوهپیمایی در طول هفته است.
کشش پا: پاها فشار کوهپیمایی را تحمل میکنند. کشش منظم پا، قبل و حین کوهپیمایی، پاها را آرام میکند.
کشش قسمت بالایی بدن: اینطور به نظر میرسد که قسمت بالایی بدن، هیچ کاری درهنگام پیادهروی انجام نمیدهد، اما وقتی از دست و شانهها برای بالا رفتن از سنگها استفاده کنیم، خودشان را نشان میدهد. تمرینات کششی برای دستها و شانهها، باعث کشیدگی کمر و گردن میشود، و کمک میکند تا فشار روی آنها کم شود.
پیاده راه رفتن بر روی شن کار مشکلی است، بهگونهای که ممکن است ترجیح دهید که برگردید. مقدار انرژی موردنیاز برای پیادهروی به اندازۀ دو کیلومتر بر روی شن، برابر با انرژی چهارکیلومتر پیادهروی در مسیر عادی است. توصیه میشود پوتین و جورابهای ضخیم بپوشید، زیرا ماسه بسیار داغ است و میتواند ایجاد سوختگی کند.
یك فرد با شرایط بدنی عالی میتواند بین 20 تا30 كیلومتر در روز پیادهروی كند.
حداقل 10 دقیقه در هر ساعت، به استراحت بپردازید.
آهسته و یكنواخت حركت كنید.
در بیابانهای داغ، بهتر است اول صبح و یا هنگام عصر به پیادهروی بپردازید.
سادهترین و مطمئنترین راه را انتخاب كنید.
از روی موانع عبور نكنید، آنها را دور بزنید.
در تپههای پرشیب، زیگزال حركت كنید.
از داخل درهها، گودالها و آبراهها حركت نكنید.
از حركت در ارتفاعهای بلند، پرهیز كنید.
سه متر فاصله را بین خودتان رعایت كنید.
سرعت گروه را براساس ضعیفترین فرد هماهنگ كنید.
از صحبت كردن بیدلیل، خودداری كنید.
از جریانهای آب عبور نكنید، آنها عمیقتر و سریعتر از آنی هستند كه به نظر میرسند.
استراحت در پیادهروی
هرگز داخل غارها یا محلهایی كه احتمال دارد محل زندگی حیوانات باشد نروید.
از اقامت یا استراحت در اطراف آبها، در فصول بارندگی، خودداری كنید.
از استراحت در مكانهای بسیار باز، ارتفاعات بلند و مکانهای خیس و مرطوب پرهیز كنید.
در زیر درختان ننشینید، بلکه در محل گودی اطراف درخت بنشینید.
درصورت امكان، در سایه به استراحت پرداخته، وكفش و جورابهای خود را درآورید.
درهنگام نشستن، از فوم یا زیرانداز مناسب استفاده كنید.
جوراب خود را عوض كرده و جوراب قبلی را آویزان كنید.
اگر سایه پیدا نكردید و زمین برای نشستن خیلی گرم بود و نتوانستید پاهای خود را بلند كنید، كفش خود را درنیاورید.
هنگام استراحت، پاهای خود را 30 سانتیمتر بالاتر از زمین نگه دارید.
اصلاً روی زمین ننشینید، چراکه گرما به بدنتان نفوذ کرده و آب را از بدن خارج میکند.
انحراف حرکت در پیادهروی
انحراف از مسیر حرکت پیادهروی، وقتی که با سرعت پیادهروی میکنیم یا وقتی که سر روبهجلو قرار دارد، مثل هنگامی که کولهپشتی حمل میکنیم، بیشتر است. دلایل دیگر انحراف از یک مسیر مستقیم به شرح زیر است:
همۀ ما دارای چشم غالب هستیم. اگر با انگشت نشانۀ خود، نقطهای را در دوردست، در حالی که هر دو چشم شما باز است، نشانه بگیرید، خواهید دید که انگشت شما تنها توسط یکی ازچشمهایتان دنبال میشود.
عدم ایجاد تعادل در محتویات کولهپشتی یا خوب قرار نگرفتن کولهپشتی روی پشت شما، باعث ایجاد انحراف میشود.
کسانی که صورتشان را در مقابل موانع، مانند وزش باد، باران، شیب تند یک تپه، توفان شن و نور خورشید، برمیگردانند بیشتر در معرض چنین انحرافاتی قرار میگیرند.
هنگامی که افراد به مانعی برمیخورند، همیشه از سمت راست مانع، آن را دور میزنند و بهطور طبیعی کمی منحرف میشوند. این مطلب، در مطالعات ارتش سوئیس بر روی مسافرتهای کوهستانی، نشان داده شده است.
چگونه در پیادهروی در محیطهای طبیعی، روی یک خط مستقیم حرکت کنیم و دچار انحراف از مسیر نشویم؟
خط مستقیم، درحقیقت، کوتاهترین مسیر بین دو نقطه است.
در یک فضای باز و بدون درخت، نشانهای را انتخاب کنید و به سمت آن حرکت کنید.
دو نشانۀ بارز در جلوی خود انتخاب کرده و آنها را به هم وصل کنید، یا دو نقطه یا نشانه در پشتسر خود انتخاب کنید و آنها را به هم وصل کنید. هر از چند گاهی، به عقب نگاه کنید تا مطمئن شوید در مسیر درست حرکت میکنید.
اگر فقط یک نشانه پیش رو دارید، یکی دیگر بسازید، مثلا ًپرچمی بر روی یک بلندی.
اگر گروهی از افراد درحال پیادهروی در منطقهای هستند که تقریباً بدون هیچ نشانه و نمادی است، میتوان از خود افراد گروه، بهعنوان نشانه استفاده کرد. افراد با فاصلههای مشخص از یکدیگر حرکت میکنند.
نفر آخر گروه، توسط افراد گروه، با نفر جلو در تماس است و وقتی احساس میکند که نفر جلو از مسیر موردنظر منحرف شده، به او علامت میدهد که به مسیر اصلی برگردد.
در تاریکی یا مه، فریاد زدن نفر آخر و یا انتقال پیام بهصورت فردبهفرد (از ته صف به سمت جلو) راههای مناسبی برای حفظ مسیر میباشند.
رسیدن به صدایی که از دور میآید نیز میتواند مقصد مسیر حرکت ما باشد. برای تعیین جهت، گوشهای خود را تیز کنید و سرتان را به سمت صدای موردنظر کج کنید، تا بتوانید جهت بلندترین صدایی را که در فضاست تشخیص دهید.
مسافت را حدس بزنید
در فاصلۀ 64متری، دهان و چشمهای افراد بهخوبی قابلتشخیص است.
در فاصلۀ 90متری، چشمها بهشکل نقطه دیده میشود.
در فاصلۀ 183متری، ویژگیهای کلی پوشش و لباس قابلتشخیص هستند.
در فاصلۀ 274متری، صورتها را میتوان دید.
در فاصلۀ 473متری، رنگ لباسها قابلتشخیص است.
در فاصلۀ 6/1کیلومتری، تنها درختان بزرگ دیده میشود.
در فاصلۀ 4کیلومتری، دودکش و پنجره خانه قابلدیدن است.
در فاصلۀ 10کیلومتری خانههای بزرگ، سیلوها و برجها قابلتشخیص هستند.
محاسبۀ مسافت
توانایی در محاسبۀ مسافت در شرایط مختلف، برای زنده ماندن بسیار مهم است، زیرا محاسبۀ درست مسافت به شما کمک میکند نیروی باقیماندۀ خود را حفظ کنید، ارتفاع را تخمین بزنید و زمان رسیدن به مقصد را، با توجه به سرعت حرکت خود، حدس بزنید.
شمارش قدم (هر قدم به عنوان یک فاصله)
طول قدمهای یک فرد با قد متوسط، تقریباً 70 سانتیمتر است و مسافت سه کیلومتر را روی زمین صاف، در مدت یک ساعت طی خواهدکرد. آیا میخواهید متوسط تعداد قدمهای خود را بدانید؟
برای این کار، تنها مقدار مسافتی را که پای راست شما طی میکند مدنظر داشته باشید، وقتی که به 100 قدم رسیدید، آن مسافت را در دو، ضرب کنید. با این کار، در شمارش اشتباه نمیکنید. برای ادامۀ مطلب به کتاب مراجعه کنید.
کتابهای مرتبط
راهنمای گردشگری تخصصی کویر و بیابان
295,000 تومانوزن | 1.2 کیلوگرم |
---|---|
نام مولف |
سید رضاحسینی |
شابک |
9786008731375 |
تعداد صفحه |
416 |
سال انتشار |
1397 |
قطع کتاب |
وزیری |
نوبت چاپ |
اول |
نوع جلد |
شومیز |