همکاری در زنجيره تأمين گردشگری

همکاری در زنجیرۀ تأمین با هدف مطابقت طرح‌ها و اهداف کسب‌وکارهای اشخاص به‌منظور بهبود عملکرد زنجیرۀ تأمین صورت می‌گیرد که معمولاً بر مدیریت فهرست موجودی و مرتب‌سازی تصمیمات در زمینه‌های مشترک میان‌شرکتی تمرکز می‌کند.
بخش گردشگری به میزان زیادی به شکل همکاری وابسته است. به‌علت ناملموس بودن ماهیت این خدمات مراقبت‌های ویژه‌ای نیاز است تا محصولات متنوعی مانند اقامت، حمل‌ونقل و غذا به محصول یا خدمات نهایی تبدیل شوند. به گفتۀ سانگ (2012) «همکاری یک طرح تصمیم‌‏گیری و ارتباط میان دست‌ه‏ای از بازیگران مرتبط به هم است که وظایف خود را به‌منظور رسیدن به اهدافی مانند حداکثر مطلوبیت یا سود کلی زنجیرۀ تأمین انجام می‌دهند.» همکاری، هر مسئولی را ملزم می‌کند که خود را عضوی تفکیک‌ناپذیر از زنجیرۀ تأمین به‌حساب آورد و بتواند تأثیرات کارهای خود را در دیگر اعضای زنجیرۀ تأمین پیش‌بینی کند. پژوهش‌های قبلی ثابت کردند که همکاری به کاهش هزینه، سود بیشتر و عملکرد بهتر منجر خواهد شد.
برای ماندن و برتری در این رقابت بی‌رحمانه، بسیاری از مؤسسات گردشگری استراتژی همکاری را اجرایی کرده‌اند. ابزار و راه‏‌های اجرا کردن همکاری در زنجیرۀ تأمین گستره‏ای از توافقات قراردادی تا ادغام افقی یا عمودی شرکت را شامل می‏شود؛ برای مثال، ادغام عمودی متصدیان تور اروپایی با متصدیان تور و هتل‏ جهانی. ادبیات منتشرشده نشان می‌‏دهد که تمرکز همکاری در زنجیرۀ تأمین در جهت ادغام کامل فرایندهای تجاری است. هرچند باید اذعان کرد که ادغام کامل امری بسیار طاقت‏‌فرساست و موجب بالا رفتن هزینه‌های ثابت و کاهش انطباق‌‏پذیری عملیات می‌شود. سازوکار همکاری از طریق تمهیدات قراردادی میان مؤسسات شخصی زنجیرۀ تأمین برای تحقق ناحیه‌‏ای سودآور به‌شمار می‏‌آید.

• نبودِ تقارن اطلاعات

نبودِ تقارن اطلاعات یکی دیگر از موانع بزرگ در مسیر رسیدن به همکاری در زنجیرۀ تأمین است. درواقع متقارن نبودن اطلاعات به شرایطی گفته می‌شود که در آن یک‌طرف در معامله درمقایسه‌با طرف دیگر از اطلاعات بیشتری برخوردار است. این مسئله غالباً در معاملاتی اتفاق می‏افتد که فروشنده از خریدار اطلاعات بیشتری دارد، هرچند که عکس این قضیه هم صادق است. این مسئله

به‌خودی‌خود می‌تواند اتفاق زیان‌بخشی باشد؛ چراکه یک‌طرف می‌تواند از کم‌اطلاعی طرف دیگر به نفع خود استفاده کند.
این امر منجر به ایجاد اثر شلاق چرمی و عملکرد ضعیف زنجیرۀ تأمین می‌شود. اعضای زنجیرۀ تأمین به اطلاعات خاصی مانند تقاضای بازار، ترجیحات مشتری و غیره دسترسی دارند. این افراد چنین اطلاعاتی را جزو مسائل محرمانۀ تجارت به‌حساب می‌‏آورند و آن‌ها را با دیگر اعضای زنجیرۀ تأمین به اشتراک نمی‌گذارند؛ برای ‌مثال، ممکن است نمایندگان یا متصدیان تور با دادن تخفیف یا تبلیغات شدید در سطح محلی فروش‌های کوتاه‌مدت خود را افزایش دهند. اگر این تقاضای موقتی به بازیگران بالادستی انتقال نیابد، ممکن است آن‌ها این افزایش تقاضا را افزایشی واقعی تفسیر کنند و برای برطرف کردن این افزایش موقتی ظرفیت‌سازی کنند. زمانی که متصدیان تور، فعالیت‏‌های تبلیغی یا ارائۀ تخفیفات را متوقف کنند، تقاضا به حالت قبلی خود بازمی‌‏گردد و افراد بالادستی به‌دلیل کاهش استفاده از ظرفیت، شوک سنگین‏تری را تحمل کنند. نبودِ تقارن اطلاعات در مدیریت همکاری در زنجیرۀ تأمین گردشگری در شکل 2-6 نمایش داده ‌شده است.
اعتماد نداشتن دلیل اصلی به اشتراک نگذاشتن اطلاعات در میان همکاران زنجیرۀ تأمین است. تأخیر اطلاعات عموماً از تأخیر زمانی نشأت می‌گیرد. منظور از تأخیر زمانی، زمان موردنیاز اعضای زنجیرۀ تأمین برای جمع‌آوری، تحلیل، ذخیره و انتقال اطلاعات است. تحریف اطلاعات نیز متأثر از تأخیر زمانی است. در اینجا تفاوت این است که اطلاعات از میان اعضای زنجیرۀ تأمین عبور می‌کند و پیام اصلی به دلیل تفاوت در تفاسیر اعضای زنجیرۀ تأمین تحریف می‌شود.

• افزایش هزینه‌های اجرایی

هزینه‌های اجرایی به‌دلیل جریان نداشتن اطلاعات میان همکاران در زنجیرۀ تأمین افزایش می‌‏یابد. نبود اعتماد به کار افزایش یافته و به دوباره‌کاری منجر می‏‌شود. هر عضو باید داده‌های خود را گردآوری و تحلیل کند که این امر باعث افزایش هزینه در فناوری اطلاعات و نیروی انسانی می‏‌شود. بازیگران بالادست مانند هتل‏‌ها، رستوران‏‌ها و پارک‌‏های تفریحی ممکن است به‌خاطر تقارن نداشتن اطلاعات از لحاظ ظرفیت‌‏سازی متحمل هزینه‌های سنگینی شوند.

• نارسایی در خدمات

تقارن نداشتن اطلاعات همچنین می‌تواند به ازدست‌رفتن مشتریان ارزشمند و نارسایی در خدمات بینجامد. هنگام سفرهای خارجی برای تعطیلات، گردشگر اغلب اطلاعات اولیۀ اقامت، حمل‌ونقل و انتخاب بازدید از مکان‌ها را از طریق متصدی تور دریافت می‌کند، اما به‌دلیل تقارن نداشتن اطلاعات، ممکن است که اکتفا به توصیه‌‏های متصدی تور برای انتخاب بسته‏‌های تور کافی نباشد. مصرف‌کننده فقط وقتی دربارۀ خدمات شناخت پیدا می‌کند که مسافرت خود را شروع کرده باشد. ازاین‌رو، مشتریان ازنظر هزینه و دیگر عوامل مرتبط با مسافرت با کاستی‏‌های اطلاعاتی بیشتری مواجهه می‌شوند که درنهایت ممکن است به نارسایی در خدمات منجر شود.

• خطاهای تصمیم‌گیری

تصمیمات گرفته‌شده توسط اعضای زنجیرۀ تأمین، که براساس اطلاعات ضعیف بوده، ناگزیر به عدم بهره‌وری و هم‌‏افزایی می‌انجامد.

• ضعیف شدن ارتباط بین همکاران در زنجیرۀ تأمین

به اشتراک نگذاشتن اطلاعات نیز می‌تواند به روابطی که بر پایۀ همکاری میان اعضای زنجیرۀ تأمین گردشگری است، آسیب وارد کند. در گردشگری پزشکی/سلامت هم برای تأمین‌کنندگان و هم برای واسطه‏‌ها بسیار حائز اهمیت است که اطلاعات دقیق مربوط به محصولات و خدمات خود را به‌دلیل وجود قوانین سخت‌گیرانۀ مصرفی در بسیاری از کشورها به اشتراک بگذارند.