معیارهای مدیریت درآمد هتل

مدیریت درآمد هتل از معیارهای مختلفی استفاده می‌کند تا اثربخشی و کارایی هتل برای ایجاد درآمد را نشان دهد. برخی از آن‌ها، عملکرد سیستم و فرایند مدیریت درآمد در هتل را اندازه‌گیری می‌کنند و مخصوص این صنعت هستند، درحالی‌که برخی دیگر، عمومی‌تر بوده و به سلامت مالی شرکت مربوط هستند؛ مانند سودآوری و نسبت نقدینگی. در این فصل، ما فقط معیارهای عملکرد مدیریت درآمد مورداستفاده توسط مراکز متفاوت درآمد هتل را تجزیه و تحلیل می‌کنیم. نسبت‌های مالی به‌طور گسترده‌ در ادبیات مدیریت مالی مورد بحث قرار گرفته‌اند و فراتر از محدوده‌ی این کتاب هستند.

بخش اتاق‌ها

تعداد اقامت‌های شبانه
تعداد اقامت‌های شبانه ساده‌ترین آمار مورداستفاده در صنعت هتل است و باوجود سادگی، به‌دلیل این‌که حجم فیزیکی مصرف در بخش اتاق‌ها را اندازه‌گیری می‌کند معیار بسیار مفیدی است. این اساسی‌ترین معیار در مدیریت درآمد هتل است؛ چرا که در محاسبۀ سایر معیارهای «مدیریت درآمد» استفاده می‌شود. به‌عنوان نوع متفاوتی از این معیار، تعداد اتاق‌شب‌ها مورد استفاده قرار می‌گیرد، یعنی تعداد اتاق‌هایی که برای یک دورۀ زمانی خاص؛ بدون در نظر گرفتن تعداد افراد در اتاق؛ اشغال شده‌اند، که اغلب به‌عنوان تعداد اتاق‌های اشغال‌شده به آن اشاره می‌شود.

نرخ اشغال

نرخ اشغال استفاده از ظرفیت فیزیکی هتل را می‌سنجد. می‌توان آن را به دو شیوه اندازه‌گیری کرد: با استفاده از اقامت شبانه و اتاق شب به‌عنوان پایه:

به دلایل مختلف؛ مانندکارهای تعمیراتی، مشکلات فنی موقت یا اقامت کارکنان، برخی از اتاق‌های میهمانان هتل مسدود شده و برای فروش به میهمانان در نظر گرفته نمی‌شوند، اما بقیۀ اتاق‌ها برای فروش در دسترس خواهند بود.
با توجه به این‌که هتل‌ها اتاق‌هایی با تعداد تخت‌های مختلف دارند، تعداد انواع مختلف اتاق‌ها در یک هتل و تقاضا برای آن‌ها برابر نیست. می‌توان تخت‌های اضافه را برای شب‌هایی خاص به برخی از اتاق‌ها اضافه کرد و یا نسبت به حداکثر ظرفیت اتاق، میهمان کمتری را در آن جای داد. نرخ اشغال محاسبه‌شده براساس اتاق‌شب و اقامت شبانه ممکن است متفاوت باشد. نرخ اشغال، توانایی هتل برای تولید درآمد به شیوه‌ای جامع؛ یعنی با افزایش تعداد میهمانان، شب‌ها یا اتاق‌های فروخته‌شده را نشان می‌دهد و بسته به موارد زیر متفاوت است:
روزهای هفته: در طول روزهای کاری هفته برای هتل‌های تجاری بالاتر و در طول تعطیلات آخر هفته پایین‌تر است. برای هتل‌های تفریحی، این وضعیت معکوس است، یعنی اشغال بالاتر در تعطیلات آخر هفته و پایین‌تر در روزهای کاری هفته.
دوره سال: اشاره به فصلی بودن فعالیت‌های گردشگری دارد. هتل‌های کنار دریا در فصل تابستان اشغال بالاتری دارند، درحالی‌که هتل‌های کوهستانی می‌توانند دو زمان اوج داشته باشند: تابستان و زمستان (در زمستان بالاتر و در تابستان پایین‌تر).
بخش‌های بازار: مسافران تجاری ترجیح می‌دهند در اتاق یک‌نفره اقامت داشته باشند. معمولاً هتل‌ها اتاق‌های مناسب تک‌نفرۀ زیادی ارائه نداده و میهمانان منفرد را در اتاق‌های دونفره برای استفادۀ تک‌نفره جای می‌دهند. این عمل، نرخ اشغال اندازه‌گیری‌شده به‌عنوان اتاق ‌شب را تحت تأثیر قرار نمی‌دهد، اما نرخ اشغال اندازه‌گیری‌شده با عنوان اقامت شبانه را کاهش می‌دهد، زیرا میهمان کمتری در اتاق‌های دو‌نفره نسبت به ظرفیت اتاق‌ها جا داده شده است.
 رویدادهای ویژه: رویدادهایی مانند نمایشگاه‌ها، کنفرانس‌ها، سمینارها، جشنواره‌ها، و یا بازی‌های ورزشی، بسیاری از بازدیدکنندگان را به مقصد جذب کرده و ضمن افزایش تقاضا برای اقامت، نرخ اشغال هتل را نیز بالا می‌برد.
سایر عوامل: عواملی مانند دسترسی به مقصد، اقدامات رقبا، استراتژی بازاریابی و فعالیت‌های هتل، کیفیت محصول و سایر عواملی که بر تقاضا برای محصول یک هتل خاص اثر می‌گذارند.

میانگین نرخ روزانه (ADR)

میانگین نرخ روزانه مربوط به متوسط قیمت‌های محاسبه‌شده توسط هتل برای یک اقامت شبانه (معادلۀ اول) یا اتاق‌شب (معادله‌ی دوم) است. این آمار، نشان‌دهندۀ توانایی هتل برای تولید درآمد بیشتر از اتاق¬های اشغال‌شده است، یعنی کسب درآمد بیشتر از طریق دستیابی به قیمت‌های بالاتر به جای اقامت یا رزرو اتاق بیشتر. این معیار را می‌توان برای هر نوع اتاق به‌طور جداگانه، و یا برای کل هتل محاسبه کرد (برای مثال اتاق استاندارد، دولوکس، استودیو، سوییت و غیره).

میانگین نرخ روزانه بستگی دارد به:
روزهای هفته: هتل‌های تجاری نرخ بالاتری در طول روزهای کاری هفته و نرخ پایین‌تری در طول روزهای آخر هفته دارند. مشابه نرخ اشغال، وضعیت مشاهده‌شده در هتل‌های تفریحی برعکس است: یعنی قیمت‌های بالاتر در طول روزهای آخر هفته و پایین‌تر در روزهای کاری هفته.
دوره سال: قیمت‌های بالاتر در طول فصل اصلی گردشگری و قیمت‌های پایین‌تر در طول دورۀ فرعی و فصل‌های با مشتری کم.
بخش‌های بازار: در صورتی ‌که هتل قیمت‌های متفاوتی را از بخش‌های مختلف بازار دریافت کند.
رویدادهای ویژه: در طول رویدادهای خاص، تقاضا برای اقامت افزایش می‌یابد و نیاز به تبلیغات برای تحریک تقاضا از بین می‌رود. بنابراین، میانگین نرخ روزانه افزایش پیدا می‌کند.
شرایط قرارداد، سطوح قیمت و شرایط رزرو از طریق کانال‌های توزیع مورداستفاده توسط هتل: اگر هتل به نرخ‌های بالاتر در قراردادهای خود با واسطه‌ها دست یابد، میانگین نرخ روزانه افزایش خواهد یافت.
انواع اتاق رزرو شده توسط مشتریان: اتاق‌های گران‌تر میانگین نرخ روزانۀ هتل را بالا می‌برند.
سایر عوامل: عواملی که بر تقاضا برای محصول هتل تأثیر می‌گذارند مانند: دسترسی به مقصد، اقدامات رقبا، استراتژی بازاریای، فعالیت‌های هتل و... .
میانگین نرخ روزانه معیاری قابل‌دریافت، ساده و آسان برای محاسبه و درک شده توسط مدیران هتل، کارکنان و سرمایه‌گذاران است و به همین دلیل کاربرد زیادی در صنعت هتل‌داری دارد. با این حال، انتقاد عمده به این معیار این است که تنها درآمد اتاق را در نظر می‌گیرد. همان‌طور که مائوری (2012) خاطرنشان می‌کند، برای یک هتل ارزان‌قیمت، درآمدهای حاصل از اتاق ممکن است تقریباً تمام درآمد آن را تشکیل دهد، اما برای هتل‌های لوکس و گران‌قیمت با امکانات و خدمات اضافی، درآمد اتاق ممکن است نیمی از درآمد کل یا حتی کمتر از آن را شامل شود که برای این‌گونه هتل‌ها استفاده از معیاری دیگر با عنوان «درآمد کل به ازای اتاق‌های اشغال شده» کاربردی است. برای ادامه، به کتاب مراجعه کنید.