فنون اجرای تور برای مهمانان با نیازهای ویژه

همه راهنمایانی که سال‌های بسیاری در این حرفه مشغول به کار بوده‌اند، حتماً با مسافرانی با نیازهای ویژه برخورد کرده‌اند. به همین دلیل، هم برای راهنما و هم برای مهمان معلول مفید است که راهنما درکی از معلولیت داشته باشد و بتواند تمهیداتی بیندیشد تا موجب بهتر شدن کیفیت تور شود. راهنمایانی که با معلولان کارکرده‌اند زمانی که از تجاربشان سخن می‌گویند، بیان می‌کنند که آن‌ها از دیدن سایت‌ها خوشحال می‌شوند و معمولاً از دیگر مسافران کمتر شکایات می‌کنند. در این نوع تورها، راهنمایان هستند که باید بیاموزند چگونه خود را تطبیق دهند. نیازی نیست نمایشی سرشار از ترحم و دلسوزی راه بیندازید. بسیاری از معلولانی که در تور شرکت می‌کنند، توانایی خود را افزایش داده‌ و آموخته‌اند که با موقعیت‌های متفاوت خلاقانه برخورد کنند. در برخورد با افراد معلول، معمولاً افراد نگاه خود را منحرف می‌کنند یا به آنان خیره می‌شوند؛ زیرا نمی‌دانند که چه بکنند یا چه بگویند که مأیوس‌کننده نباشد. برخلاف این‌ها، راهنما باید نوعی همدلی با این افراد ایجاد کند. راهنمایان اگر خود را به‌جای فرد معلول بگذارند، به‌سرعت درخواهند یافت که آنان مانند تمام افراد معمولی هستند و می‌توانند به‌طور طبیعی به آنان نزدیک شوند و درصورت نیاز، مشتاقانه به آنان کمک کنند. ازاین‌رو:

1. از ادبیات مؤدبانه استفاده کنید. در همه زبان‌ها لغاتی وجود دارد که تهاجمی و توهین‌آمیز است؛ برای ‌مثال، کور، کر، شَل و غیره. از لغاتی مانند نابینا، ناشنوا، معلول جسمی و حرکتی استفاده کنید. به یاد داشته باشید آنان اول انسان‌اند و بعد معلول؛
2. برای برخورد با معلولان باید سه مورد را در نظر بگیرید: 1) ارتباط؛ 2) ادب؛ 3) خِرَد. راهنما در این‌که با فرد معلول سخن بگوید و از او بپرسد که تور چگونه اجرا شود تا برای او راحت‌تر باشد، نباید تردید کند؛ زیرا بسیاری از معلولان بلافاصله می‌گویند که دوست دارند چگونه به آنان کمک شود و به این ترتیب راهنما درمی‌یابد که در رخدادها چگونه به این افراد یاری رساند. همه انسان‌ها شایسته سفری دلپذیر و راحت‌اند و معلولان نیز باید سفری همراه با تکریم و راحتی داشته باشند (ادب) و وظیفه راهنماست که با آنان به‌خوبی برخورد کند. زمانی که موقعیت‌های ویژه اتفاق می‌افتند، راهنما با مراجعه به خرد خود می‌تواند، خود را به‌جای فرد معلول بگذارد و قضاوت کند که اگر به‌جای او بود، چه رفتاری را انتظار داشت؛
3. دانش خود را درباره معلولیت‌های معمول بالا ببرید؛
4. راهنما و تورگردان باید درک ویژه‌ای از وضعیت معلولان داشته باشند و گام‌ها را آهسته‌تر طراحی کنند. برای انجام کارهای مربوط به معلولان جسمی مانند پیاده و سوار کردن صندلی چرخ‌دار، یافتن محل مناسب برای تردد معلولان و غیره زمان بیشتری لازم است و گروه نیز انتظار سرعت بالایی ندارد. گاهی اوقات این مسئله باعث دلخوری راهنما می‌شود که گروه بسیاری از کارهایی را که انتظار آن می‌رفت نمی‌تواند انجام دهد. القای عجله به گروه نه‌تنها کاری از پیش نمی‌برد بلکه باعث از بین رفتن یا کم‌اثر شدن عملکرد می‌شود؛
5. راهنما باید بدون هیچ پیش‌زمینه‌ای با تور برخورد کند و کاملاً انعطاف‌پذیر باشد، زیرا هر معلولی ویژگی‌های منحصربه‌فرد خود را دارد؛
6. راهنما باید راه‌های دسترسی معلولان را در هر ساختمان بداند. این راه‌های دسترسی به معنی راه‌های آسان نیستند بلکه به این معنی‌اند که انتقال معلولان از آن‌ها راحت‌تر و امن‌تر انجام می‌پذیرد؛
7. راهنما باید از مواردی که باعث راحت‌تر شدن تور و بالا بردن کیفیت آن می‌شود مطلع باشد. بسیاری از فرودگاه‌ها و اماکن عمومی امکانات یا دستیارانی برای کمک به افراد معلول دارند؛
8. وقتی یک یا دو معلول در گروه هستند، راهنما کاملاً دلسوزانه باید به توانایی‌های آنان و کل گروه توجه کند و با توجه به این مسئله تور را اجرا کند. یکی از راه‌ها دادن وقت آزاد در محل است تا افراد خود به کشف و بازدید فضا بپردازند و راهنما می‌تواند موانع و مشکلات موجود در محل را به معلولان متذکر شود یا به‌اتفاق آنان محل‌های نزدیک‌تر به‌ وسیله نقلیه را بازدید کنند. معمولاً افراد معلول دوست ندارند که موجب معطلی گروه شوند و برخی دیگر ترجیح می‌دهند با همسانان خود سفر کنند. برای ادامه، به کتاب مراجعه کنید.