عکاسی گردشگران

دوربین‌های عکاسی و فیلمبرداری دیجیتال چه به‌عنوان ابزارهای جدا و چه در قالب گوشی‌های موبایل گران‌قیمت به ارتباطات اجتماعی کمک می‌کنند. همانند سایر فناوری‌ها، در این خصوص نیز مباحثی مانند فراوانی استفاده، دسترسی، هویت اجتماعی و جنبه‌های فرهنگی درکنار تکامل پیوسته و رقابت اشکال مختلف فناوری مورد نظر است. درحالی‌که برخی از مسافران، هرگز تمایلی به گرفتن عکس ندارند (احتمالاً نوعی انفعال که آنها خود را از نقش یک گردشگر دور کنند) تقریباً 90 درصد گردشگران کولهبهدوش در مطالعۀ پیرس و همکاران (2009) مدام درحال عکاسی بودند. 38 درصد گاهی ویدئو ضبط می‌کردند. بیشترین کار درخصوص هویت عکاسی و نقش گردشگر بودن را برگر و همکاران (2007) انجام داده‌اند، تا گردشگران را به قسمت‌های متمایز بازار بخش‌بندی کنند. در آن مطالعه، بیشترین بخش بازار متعلق بود به خورشیدجویان، کاشفان و گردشگران آموزشی که فعالیت بیشتری برای جمع‌آوری آلبوم عکاسی از طریق تجربۀ گردشگری خود داشتند. مبحث دسترسی به‌منظور گرفتن عکس‌های گردشگرانه می‌تواند چندین جنبۀ ظریف داشته باشد. گرفتن عکس و ترکیب آنها در جای خود موضوعی تحقیقاتی است. گرفتن عکس‌های متعدد و پشت‌سرهم از ویژگی‌های مهم دوربین‌های دیجیتال است. این امر موجب می‌شود بتوان عکس‌های فراوانی گرفت و در آخر، بهترین عکس را انتخاب کرد. قابلیت دوربین‌های معمولی برای زوم کردن به‌منظور گرفتن عکس از نقاط دور، گاه موجب دسترسی به پشت‌صحنه‌ای می‌شود که امکان دیدن آن با چشم عادی وجود ندارد.همچنین برخی بحث‌های اجتماعی و فرهنگی وجود دارد که چه کسی می‌تواند چه نوع عکسی بگیرد، که از کشوری تا کشور دیگر متفاوت است. احتیاط درمورد این‌که از چه چیزی و چه کسی باید عکاسی کرد، یک درس مهم است.همچنین یک پیامد اجتماعی و فرهنگی اضافی از استفاده از عکاسی و فیلم وجود دارد. استفاده از عکاسی و فیلمبرداری و تاحدی گوشی‌های تلفن همراه و اینترنت در مجموعه‌های گردشگری برخی پیامدهای اجتماعی و فرهنگی نیز دارد. استفاده از فناوری، نگاه خیرۀ گردشگران را از بین برده و نگاه الکترونیک را جایگزین زل زدن کرده است. این کار به نوبۀ خود تمرکز مجدد است که در لحظۀ انتخاب، نیازمند آگاهی و توجه است. این لحظۀ انتخاب پیامدهای بیشتری در جریان کلی تجربۀ گردشگر دارد. درحقیقت این تبدیل دیجیتال زل زدن می‌تواند یادآوری کامل تجربۀ گردشگر را موجب شود. عمل گرفتن یک عکس یا تلاش برای ضبط یک ویدئوی یک‌دقیقه‌ای به‌صورت مؤثری لحظاتی را شناسایی و انتخاب می‌کند که تکه‌هایی بزرگ از خط سیر زمانی تعطیلات و سفر هستند. پیامد چنین رفتاری آن است که بعداز مدتی، آن عکس یا ویدئو تبدیل به قلابی برای یادآوری خاطرات می‌شود و شاید بعدها تبدیل به تنها نقطۀ باقیمانده از یک خاطره شوند. یادآورنده‌های دیجیتال تکه‌های برگزیده از تجربه هستند، اما جایگزین زل زدن در ایجاد آنها و بعدها یادآوری خاطرات به‌کمک آنها می‌تواند تبدیل به سوغاتی‌های ذهنی سفر شوند. برای پژوهشگران فرصت‌هایی مرتبط با تجارب وابسته به عکاسی وجود دارد که هنوز کسی به آنها توجه نکرده است. پژوهشگران به‌صورت معمول به‌دنبال تحقیقاتی هستند که در جستجوی چرایی عکاسی گردشگران است و تکنیک دادن دوربین یک‌بارمصرف به گردشگران و مشاهدة این‌که آنها چه عکس‌هایی می‌گیرند تبدیل به ابزاری پژوهشی برای رسیدن به برخی بینش‌ها شده است. یک فرصت تحقیقاتی جدید این است که از افراد بخواهیم به خاطر بیاورند چه عکس‌هایی باید می‌گرفتند و نگرفتند.
در این نوع مطالعه، ممکن است با استفاده از سؤالات فوری به اطلاعات موردنظر رسید. مانند این‌که چه چیزی در گرفتن یک عکس سخت است یا آن روز چه کردی که ارزش یادآوری داشته باشد یا چرا از آن مواجهه عکس نگرفتی؟ زیمبارو و بوید (2009) مشخص کردند که خاطرات ما پیچیده و چیزی بیشتر از اسناد اتفاقات‌افتاده هستند. همان‌طورکه پژوهش لوفتوس (1997) و براون و همکارن (2002) نشان داد، ما می‌توانیم چیزهایی را که واقعاً اتفاق افتاده فراموش کنیم و چیزهایی را به خاطر بیاوریم که اصلاً اتفاق نیفتاده است. عکس‌هایی که یک گردشگر می‌گیرد می‌تواند نقش یک تله را بازی کند، به‌گونه‌ای که تکرار بازبینی آنها موجب برجسته شدن بخش کوچکی از زمان کلی سفر شود که چندان ارزشی ندارد و تجارب ارزشمند دیگر که به‌صورت تصویری ضبط نشده‌اند رفته‌رفته از بین بروند. سؤال «چه کار دیگری انجام می‎‌دادی؟»یا «از چه چیزی عکس نگرفتی؟» زمینه‌های تحقیقاتی‌ای هستند که به پژوهشگران رفتار گردشگر مسیرهای جدیدی درخصوص تحلیل حافظه در کاربرد فناوری در-سایت معرفی می‌کند.