تأثیر فرهنگ سازمانی بر برنامه‌ریزی بحران: کاربست چارچوب ارزش‌های رقابتی در هتل‌های چین

گردشگری و صنعت مهمان‌نوازی به‌صورت فزاینده‌ای توسط رخدادهای سخت آب و هوایی، تهدیدهای تروریستی، بحران‌های اقتصادی و بسیاری از حوادث منفی به چالش کشیده می‌شود. بحران‌ها تهدید جدی برای سلامتی فیزیکی و مالی سازمان‌ها تلقی می‌شوند. بنابراین برنامه‌ریزی بحران نقش اساسی در تضمین موفقیت دائم گردشگری بازی می‌کند. برنامه‌ریزی بحران راهبردی مهم برای توسعۀ سازمان‌های گردشگری تاب‌آورتر است که اولین مرحلۀ فعال مدیریت بحران گردشگری بوده که به‌دنبال کاهش آسیب‌پذیری و ارتقای تاب‌آوری برای مقابله با بحران‌های سازمانی است. اگرچه برنامه‌ریزی بحران مهم فرض شده است و توسعۀ مناسب صنعت گردشگری و مهمان‌داری را تعیین می‌کند، اما سطوح پایین‌تر برنامه‌ریزی بحران، در صنایع مرتبط گردشگری ازقبیل صنعت هتل‌داری یافته شده است.
به‌منظور دریافت عواملی که در صنعت هتل‌داری بر برنامه‌ریزی بحران تأثیر می‌گذارند، ونگ و ریچی (2010) مدل پیازی برنامه‌ریزی راهبردی بحران را ارائه دادند که در آن چشم‌اندازی برای برنامه‌ریزی بحران محل اقامت از طریق ترکیب نظریه‌های مدیریت راهبردی، مدیریت بحران، رفتارسازمانی و روان‌شناسی اجتماعی تعریف کردند. این مدل منجر به پیشرفت نظریه‌ای درزمینۀ مدیریت بحران از طریق رویکردی جامع و سیستماتیک می‌شود. این مدل پیازی، سه عامل کلیدی را تعیین کرده که بر برنامه‌ریزی بحران هتل‌داری تأثیر می‌گذارند که عبارتند از:

• عوامل روان‌شناسی فردی؛
• عوامل سازمانی؛
• عوامل زمینه‌ای محیطی.

عوامل سازمانی (مانند اندازه، قدمت و نوع) عوامل کلیدی هستند که بر رفتار مدیریت بحران در بخش اقامتی تأثیر می‌گذارند. اگرچه کارهای محدودی به‌منظور ارزیابی تأثیر فرهنگ سازمانی بر رفتار برنامه‌ریزی بحران صورت گرفته است، مدل پیازی بر اهمیت فرهنگ سازمانی در پشتیبانی فرایند برنامه‌ریزی بحران تأکید می‌کند.
واژۀ کالچر از لاتین آمده است و برگرفته از کولتوس بوده که به‌معنای فرقۀ مذهبی و پرستیدن است. اعضای یک فرقۀ مذهبی، معتقد به روش‌های خاصی از انجام کارها هستند و بنابراین فرهنگی را برای تقدیس آن باورها ابداع می‌کنند. فرهنگ، پیچیده و چندبعدی است و درحقیقت تعریف آن با عبارات ساده بسیار پیچیده است. بیش از 160 تعریف متفاوت از فرهنگ در ادبیات ارائه شده است.
هافستد  (2001) فرهنگ را به‌عنوان «برنامه‌ریزی اشتراکی ذهنی می‌داند که یک گروه از مردم را از دیگری متمایز می‌کند.» نقش فرهنگ در تأثیر بر رفتار کارمند در مجامع کاری امروز بسیار مهم است. هافستد، محقق آلمانی، دریافت که فرهنگ ملی 50% از اختلافات نگرش‌ها و رفتارهای کارمندان را توجیه می‌کند. لارنت (1983) محقق فرانسوی الگوهای مشخصی برای مدیران درزمینۀ فلسفه و رفتارهایی که در هر 12 کشور مطالعه شد را یافت.
ارتباط میان فرهنگ و مدیریت در دهه‌های اخیر، توجه بسیاری را به خود جلب نموده است. اگرچه فرهنگ تنها تفاوت ملیت‌ها نیست و تصور ناکافی از دیگر خصیصه‌های ملی ممکن است با اعتبار داخلی بسیاری از تحقیقات فراملی رفتار سازمانی سازش کند. این مطالعه تنها فرهنگ در سطح سازمانی را در یک ملت بررسی می‌کند؛ بنابراین ابعاد فرهنگی هافستد مورد استفاده واقع نشده است. فرهنگ سازمانی در ادراکات، هنجارها، ارزش‌ها، اعتقادات یا انتظاراتی که توسط یک کشور به اشتراک گذاشته شده و امری واحد است، عمیقاً ریشه کرده است. با درک بحران به‌عنوان مسئلۀ گریزناپذیر، پیشنهاد شده است که سازمان‌ها بایستی فرهنگ را به‌سمت انعطاف‌پذیری، نوآوری، آموزش و تغییر ترویج دهند. یک فرهنگ سازمانی که انتظار تغییر داشته و نسبت‌به تغییر پاسخگوست، پیش‌بینی‌ناپذیر بودن بحران را منعکس کرده و ممکن است روش مؤثری برای آمادگی بحران باشد. اگرچه، برخی از مطالعات، تأثیر فرهنگ بر آمادگی پیش از بحران را بازگو نموده و تعداد کمی از مطالعات ارتباط میان فرهنگ سازمانی و رفتار برنامه‌ریزی بحران را به‌صورت تجربی مورد آزمایش قرار داده‌اند.
این پژوهش به‌دنبال بررسی تأثیر فرهنگ سازمانی در صنعت مهمان‌داری بر برنامه‌ریزی بحران بوده و از چارچوب ارزش‌های رقابتی CVF  استفاده می‌کند. این مدل، به‌عنوان مدلی مفید برای درک تنوع گسترده‌ای از رخدادهای سازمانی و فردی است. چارچوب این مدل به‌عنوان یکی از 40 مدل مهم در تاریخچه تجارت شناخته شده است. برخی از محققان معتقدند که کاربست چارچوبی غربی در چین به‌علت خصیصه‌های فرهنگی ارزش‌های ملی و رفتارهای متفاوت کارمندان در مقایسه با، همتای غربیشان صحیح نیست. اگرچه در میان مدل‌های متنوع فرهنگ سازمانی، CVF تنها مدلی است که در موارد متعددی در مثال‌های آسیایی و چینی به کار بسته شده است.
به‌علاوه، این ابزار تاکنون درزمینۀ مدیریت بحران استفاده نشده است. این مطالعه، دانش ما در رابطه با اهمیت برنامه‌ریزی بحران را بسط داده و سهم مهمی را درزمینۀ برنامه‌ریزی بحران بر عهده دارد. در غیاب مطالعات اولیه در حوزۀ برنامه‌ریزی بحران در صنعت هتل‌داری در چین، صنعتی که انتظار می‌رود رشد سریعی داشته باشد، این مطالعه تلاش دارد تا تأثیر فرهنگی بر نگرش‌های برنامه‌ریزی بحران، ادراک و رفتار در هتل‌های چین را دریابد. یافته‌های عملی می‌توانند در گسترش حمایت از برنامه‌ریزی بحران و آمادگی و ارتقای سطوح بالاتری از برنامه‌ریزی بحران برای صنعت مهمان‌داری کمک کنند. برای ادامه، به کتاب مراجعه کنید.