طراحی اقامتگاه‌های بومی در مناطق ساحلی

اکثر رهنمودهای کلی ذکرشده در اینجا می‌توانند برای مناطق ساحلی نیز مورد استفاده قرار بگیرند. بعضی از دستورالعمل‌های خاصی که باید برای طراحی اقامتگاه‌های بومی واقع در مناطق ساحلی مورد توجه قرار گیرند، در ادامه قید شده‌اند.

 دستورالعمل‌های کلی:

1. هنگامی‌که طرح منطقه‌بندی روشن و دقیقی طراحی می‌شود، فعالیت‌های دریایی، ساحلی و درون اقامتگاه را تعیین و تعریف کنید. به یاد داشته باشید که اگر اقامتگاه شما واقعاً بومی باشد، باید بتواند گردشگران بومگرد را که در درجۀ اول به‌دنبال جاذبه‌های طبیعی و نه محصولات مصنوعی هستند، جذب و راضی کند.
2. مرزبندی و علامت‌گذاری مناطق حفاظت‌شدۀ دریایی یا ساحلی (و یا مناطق ارزشمند گردشگری)، به‌جز سواحلی که لاک‌پشت‌ها یا پرندگان دریایی، در آنجا لانه‌سازی می‌کنند، ممکن است غیرضروری باشد. باوجود این، در مناطق گردشگری، علامت‌گذاری، نصب نشانه‌ها و یا راهنماهای شناور (در آب) می‌توانند مشوق بازدیدکنندگان، برای دنبال‌کردن مسیرهای پیاده‌روی (زمینی و دریایی) و آگاهی آنها از سیستم منطقه‌بندی موجود، باشند.
3. از علائم راهنمای شناور، برای تعیین مکان‌های مخصوص شنا و غواصی استفاده کنید تا از آسیب‌هایی که لنگراندازی به سازه‌های صخره‌ای دریا وارد می‌کنند، جلوگیری شود (منظور این است که برای تعیین این محدوده‌ها، از لنگرها استفاده نشود). البته تعیین و مرزبندی منطقۀ حفاظت‌شدۀ دریایی با راهنمای شناور‌ ممکن است گران و دشوار باشد. در چنین مواردی، مرز سایت باید تعیین شود و این محدوده به مناطقی در 2 یا چندکیلومتری آن، گسترش یابد تا شاهد آسیب به مناطقی مانند صخره‌های مرجانی نباشیم. علامت‌ها و وسایل راهنما (برای مثال، کانال‌های قایق و صخره‌های خطرناک) باید با استفاده از علامت‌های شناور بین‌المللی و شناخته‌شده، مشخص شوند و برای اطمینان از انجام مسئولیت‌ها تحت نظارت مقامات محلی دریا، این کار را با مشورت نزدیک‌ترین محافظان ساحلی یا مسئولان امور دریایی انجام دهید.
4. از نشانه‌ها در بالای سطح آب استفاده کنید تا این تابلوها در مناطق بحرانی (سواحل محل لانه‌سازی لاک‌پشت و پرندگان یا لانه‌سازی دسته‌جمعی آنها، جنگل‌های خطرناک و تپه‌های ماسه‌ای حساس و آسیب‌پذیر) که عموم مردم به‌طور معمول به آن دسترسی دارند، مشخص باشند. این علامت‌ها، محدودیت‌های ورود را به مردم یادآوری می‌کنند، گردشگران را از کدهای (نکات) اخلاقی مطلع می‌کنند، اطلاعات آموزشی ارائه می‌دهند و خطرات بالقوه را به افراد هشدار می‌دهند. ممکن است لازم باشد که اطراف زیستگاه‌های حساس را کاملاً حصارکشی کنیم تا مانع ورود عموم مردم به آنها شویم.
5. بدیهی است، هیچ فاضلاب تصفیه‌نشده‌ای (خاکستری یا سیاه) یا سایر مواد زائد (به‌خصوص مواد زائد زیست‌تخریب‌ناپذیر) را نباید به دریا تخلیه کنیم؛ چراکه این امر سبب نابودی منابع اصلی هر صنعت بومگردی در سواحل می‌شود.
6. از انجام کارهایی که به خط طبیعی ساحل آسیب می‌رساند و یا آن را تغییر می‌دهد، اجتناب کنید. در توسعۀ اقامتگاه‌های ساحلی، از دفع زباله در مناطق ساحلی خودداری کنید. فاصلۀ کافی سایت اقامتگاه از بیشترین حد جزر و مد را رعایت کنید. درمورد مناطق صخره‌های مرجانی، باید به محدودۀ حفاظتی صخره‌های مرجانی نیز احترام گذاشت.
7. در هر اقامتگاه بومی، به‌منظور حفظ طبیعی‌بودن پروژه، حداقل 50 درصد از ساحل باید دست‌نخورده باقی بماند. البته این امر ممکن است با بازسازی سایت آسیب‌دیده یا کاشت درختان و بوته‌های جدید بومی براساس برنامۀ احیا، غیرممکن باشد.
8. برای بازسازی و حفاظت از ساحل، باید از فرآیندهای طبیعی استفاده کرد. اغلب، سواحل سنتی استراحتگاهی، از تجهیزات مهندسی سنگین به‌منظور آراستن ساحل و فراهم‌کردن تجهیزات موردنیاز، استفاده می‌کنند. بااین‌حال، ویژگی‌های طبیعی مانند کاشت گیاهان بومی (برای نگهداشت شن و ماسۀ سواحل) معمولاً برای دست‌یابی به ثبات بلندمدت ساحل، مخصوصاً در صخره‌های ساحلی، بسیار مؤثرتر و البته ارزان‌ترند.
9. اقامتگاه ساحلی شما باید به چشم‌انداز، منظرۀ دریا، تنوع زیستی، اکوسیستم‌های دریایی و ساحلی، ازجمله منابع ماهیگیری، با حداقل اثرات زیست‌محیطی، توجه داشته باشد. تپه‌های ساحلی و پوشش گیاهی طبیعی را از بین نبرید و از ایجاد تأثیرات منفی بر لانه‌های حیوانات و تخم‌گذاری آنها جلوگیری کنید. به‌طور جدی از ساخت چشمه‌های آب گرم مصنوعی بزرگ یا استخرهای شنا که مستقیم به دریا راه دارند، اجتناب کنید. اگر یک جایگزین منطقی برای آب دریا وجود دارد، ایجاد یک استخر دریایی که در کف و دیوارهای آن از رنگ‌های طبیعی (مثلاً رنگ بژ) استفاده شده است، می‌تواند به اقامتگاه شما، شکل طبیعی‌تری بدهد.
10. برای جلوگیری از خطرات فرسایش و رهاسازی رسوبات ریز و یا سمی از ساخت‌و‌ساز، از مواد فیلترکنندۀ مناسب استفاده کنید. در مناطق صخره‌های مرجانی، باید با توجه به خطوط حفاظتی آن‌ها، یک مانع سفت و محکم، طراحی شود تا مانع ریختن مواد حاصل از ساخت‌ساز به محل صخره‌ها شود.
11. از ساخت حوضچه‌های پیچیده، ایجاد خاکریزها و باراندازها که با تصویر طبیعی و فعالیت‌های بوم‌گردی در تضاد است، اجتناب کنید. یک اسکلۀ (بارانداز) ساده برای قایق‌های کوچک ارائه کنید. سیستم‌های مناسب مانند تأسیسات پمپاژ را برای کنترل تمامی منابع آلودگی حاصل از کشتی‌ها اعمال کنید. فعالیت جت اسکی و امثال آن را به‌طور جدی ممنوع کنید.
12. نباید به‌دلیل وجود برخی مشکلات تصفیه، سیستم‌های دفع فاضلاب در آب دریا تشویق شود. فاضلاب تصفیه‌نشده را نباید مستقیماً به دریا تخلیه کرد. تخلیۀ فاضلاب تصفیه‌شده در آب دریا، تنها درصورتی مناسب است که تحقیقات ژئوتکنیک نشان دهند آبخیز‌ها آلوده نخواهند شد. بازرسی مکلروبولوژیکی باید در فواصل زمانی انجام شود. اطمینان حاصل کنید که فاضلاب تصفیه‌‌نشده مستقیماً از طریق خاک، به ناحیۀ ساحلی و صخره‌های مرجانی حرکت نمی‌کند. باید به تأثیر شیرابۀ زباله‌ها، توجه ویژه شود. در مناطق بیابانی، بعد از تصفیۀ مناسب و ضدعفونی‌کردن، پساب باید برای آبیاری دوباره استفاده شود. فاضلاب تصفیه‌نشده و غیر‌قابل‌‌استفاده برای آبیاری، باید در مخازنی جمع‌آوری و برای استفاده‌های دیگر (برای مثال آبیاری مزارع درخت و یا برای فیلتراسیون و آبیاری بیابان) به مکانی دیگر حمل شود.
13. توجه به ذخیرۀ آب و مدیریت آن بسیار جدی است، زیرا دسترسی به آب تازه در بسیاری از مناطق ساحلی دشوار است. گزینه‌های شما این موارد هستند: جمع‌آوری و استفاده از آب باران و معرفی امر حفاظت از آب به‌عنوان یکی از ویژگی‌های جالب توجه اقامتگاه خود، حمل یا لوله‌کشی آب از یک مکان دور و یا ایجاد تأسیسات آب شیرین‌کن (تصفیۀ آب) که بسیاری استدلال می‌کنند موجب ناپایداری توسعۀ اقامتگاه در طبیعت می‌شود و درنتیجه، اقامتگاه شما دیگر از نوع «بومی» نیست. پس به‌دقت فکر کنید که اگر شما می‌خواهید آب آشامیدنی شیرین تهیه کنید، به‌‌دنبال استفاده از تکنولوژی‌های پیشرفته یا ماشین‌های بزرگ نباشید، زیرا این تکنولوژی‌ها، مواد زائد با شوری زیاد تولید می‌کنند (معمولاً حداقل 5 مترمکعب در روز) که ممکن است، این میزان نمک به آب دریا برسد. به‌جای ماشین‌های بزرگ، مدل‌های کوچک‌تر و ساده‌تر آنها را در نظر بگیرید.
14. بهترین منبع آب دریا برای نمک‌زدایی، گودال‌های ساحل و یا دیگر منابع آب زیرزمینی دریایی است (تا جایی‌که امکان آن برای اقامتگاه شما وجود دارد). این فعالیت نباید با مکان فعالیت‌های گردشگری مانند شنا و یا غواصی تداخل داشته باشد. آب شور حاصل از فعالیت کارخانه‌های نمک‌زدایی، به‌منظور اجتناب از ایجاد اثرات جانبی افزایش شوری یا حرارت خاک یا حیات منطقه، نباید بدون تصفیۀ کافی به دریا تخلیه شود.
15. در محیط‌ صخره‌های مرجانی، حفر چاه‌های ساحلی عمیق، در مکان‌های منتخب و پیش‌بینی‌شده، توصیه می‌شود. در سایر نقاط، اگر لوله‌ها قابل مشاهده نیستند و تخلیه، از طریق لوله‌های عمودی در عمق 15متری آب صورت می‌گیرد، تخلیه به دریا ازنظر تجاری قابل قبول است. تفاوت بین شوری آب (فاضلاب) و محیط، نباید بیش از 10 درصد باشد. همچنین دمای فاضلاب قبل از تخلیه، باید به دمای محیط کاهش یابد. این اقداماتی است که باید آنها را رعایت کنید تا پایداری مدیریت آب اتفاق افتد؛ نکته‌ای که همیشه به‌عنوان موضوعی بحرانی در توسعه به روشی «بومی» مورد قضاوت قرار می‌گیرد.
16. به‌عنوان صاحب یک اقامتگاه ساحلی، مهم است که برای تعیین اثرات فعالیت‌ها بر محیط‌زیست مطابق با مقررات محلی، یک دفترچۀ ثبت وقایع داشته باشید. نمونه‌‌گیری کنید و آزمایش‌های لازم را برای کنترل اثرات فعالیت‌های خود انجام دهید و اجرا و پیشرفت اقدامات انجام‌شده برای احیا و مدیریت پایدار را تأیید کنید.
17. به یاد داشته باشید که باید بتوانید از طرح پیشنهادی (تأسیس اقامتگاه بومی) خود برای توسعه‌ای که تأثیر قابل ‌توجهی بر اکوسیستم‌های طبیعی و زیبا دارد، دفاع کنید. مسئولیت‌های خود را با هر متر پیشروی به‌سمت مناطق بکر و دست‌نخورده، بیشتر کنید؛ درعین‌حال، برای بهره‌برداری از جهان طبیعی تنها تا زمانی حق با شماست که تأثیرات، مثبت باشند. اکوتوریست‌های واقعی که پیاده به اقامتگاه شما می‌آیند، شاید از شما فقط یک چادر (برای خواب شب) بخواهند. حمایت مستمر آنها نشان‌دهندۀ موفقیت شما، به‌عنوان یک کسب‌وکار قابل اعتماد و دوست‌دار محیط‌‌زیست، است.
18. به‌شدت از هر فعالیتی که مرتبط با کشتی‌های تفریحی بزرگ است، اجتناب کنید. این هتل‌های شناور به‌طور معمول تأثیرات زیست‌محیطی بسیار زیادی دارند، موجب فشار رقابتی در اقامتگاه‌های گردشگری (ازجمله اقامتگاه شما) می‌شوند و همچنین ممکن است منجر به افزایش تقاضای خصوصی‌سازی در آب‌های دریایی و ساحلی شوند.
19. اگر احساس می‌کنید که باید ارزش‌های زیست‌محیطی منطقه را به خطر بیندازید تا نیازهای سرگرمی مشتریانی را برطرف کنید که علاقۀ خاصی به این ارزش‌های طبیعی ندارند، از راه‌اندازی اقامتگاه کلاً صرف‌نظر کنید. برای ادامه، به کتاب مراجعه کنید.