نظریه‌های هستی‌شناختی اوقات فراغت

سیلوستر (2016) نظریه‌های هستی‌شناختی اوقات فراغت را واکاوی کرد. هستی‌شناسی یعنی تفکر درباره وجود و هستی خویش و ریشه‌هایش به اندیشه‌های ارسطو درباره اوقات فراغت و ارتباطش با فلسفه بر می‌گردد. به گفته دیر، ولتون، و کو (1998)، فلسفه عبارت است از جستجوی درونی درک آنچه به زندگی روزمره آدمی مرتبط است. به این ترتیب اوقات فراغت کلاسیک یا اوقات فراغت ارسطویی به آرامش و صلح و سکونی بر می‌گردد که اجازه تفکر عمیق بدون پراکندگی ذهن را می‌دهد. به همین ترتیب، سیلوستر به این نکته اشاره کرد که پایپر (1952) و دگرازیا (1962) نظریه‌های هستی‌شناختی مشابه، و در عین حال متفاوتی، را از اوقات فراغت مطرح کردند. از نظر پایپر (1952) اوقات فراغت یک حالت روحانی و هستی شناختی است که در لفافه یک رویکرد باز و شگفت‌انگیز نسبت به زندگی پنهان شده؛ اوقات فراغت صرفاً وقت آزادی نیست که پس از ساعات کاری برایمان باقی می‌ماند. نظریه دگرازیا درباره اوقات فراغت بیش از نظریه پایپر به اوقات فراغت سنتی نزدیک و با آن هماهنگ است. پایپر براین باور بود که  مرد ] یا زنی[ که به اوقات فراغت می‌پردازد ... معتقد است که پرورش ذهن، که اهمیت فراوانی برای حالت اوقات فراعت دارد، درخشان‌ترین و مهم‌ترین فعالیت‌ها و تنها چیزی است که انسان خود را با خدا مرتبط می‌بیند ... لذت هرگز در این قاب تصویر نمی‌گنجد. دگرازیا بر این باور بود که موسیقی، دوستی و از همه مهم‌تر، تفکر و تأمل جوهره اوقات فراغت هستند.
لاپیج برای برنامه‌ریزی پارک‌ها دو هدف متصور بود: (1) ایجاد مکان‌هایی برای آرامش، الهام‌پذیری، معنادهی به زندگی، تأمل و تنهایی؛ (2) ایجاد یادبودهایی برای گذشته. به عنوان مثال یک پارک شهری با فضایی باز و نیمکت‌هایی که با فاصله زیاد از یکدیگر قرار گرفته‌اند و بناها و ساختارهای معدودی در آنها است و چشم‌اندازی زیبا دارد، می‌تواند پناهگاهی باشد برای کسانی که می‌خواهند از دنیای پر ازدحام و پرشتاب شهری بگریزند و در تنهایی خود، قدری به معنای هستی و وجود و زندگی بیندیشند.
در رابطه با هدف دوم پارک‌ها، یعنی پارک به مثابه یادبودی از گذشته، می‌توان پارک ارتش ملی گتیسبورگ (در پنسیلوانیا) را مثال زد که یادبودی قدرتمند از جنگ‌های داخلی آمریکاست. این نبرد نقطه عطفی در جنگ‌های داخلی محسوب می‌شود که با دومین و جاه طلبانه‌ترین حمله پیروزمندانه ژنرال رابرت لی به شمال پایان پذیرفت. برای یادبود جین آدامز و آلن گیتس استار، زنی که‌هال‌هاوس را در سال 1889 در شیکاگو باز کرد، و بیش از آن برای یادبود خدمات پیشتازانه آنها به مهاجران و فقرای شیکاگو، که منجر به ایجاد خدمات بشردوستانه و تفریح در اجتماع شد، پارکی به نام یادبود جین آدامز و پارک دیگری به نام آلن گیتس استار در شهر شیکاگو احداث شد. هر دوی آنها پارک‌هایی کوچک هستند که هیچ برنامه‌ریزی ساختارمندی در آنها صورت نمی‌گیرد و هدف اصلی‌شان مهیا ساختن فضایی است برای سکوت، آرامش، تأمل، دورهمی‌های اجتماع و به خاطر آوردن گذشته. برای ادامه، به کتاب مراجعه کنید.