مدیریت و آموزش کارکنان

بیشتر اقامتگاه‌های بومی کوچک‌مقیاس هستند، بنابراین توسط خود مالکان اداره شده و خدمات شخصی ارائه می‌دهند. هزینه‌های ادارۀ این نوع اقامتگاه‌ها، بیشتر از هتل‌های استاندارد است، زیرا به ‌کارکنان بیشتری نیاز دارند، فاقد زیرساخت‌ هستند و فراهم‌کردن نیازهای روزانۀ اقامتگاه، اغلب به ‌هزینۀ بیشتری نیاز دارد.
باتوجه‌به نوع مشتریان، آموزش استانداردهای بین‌المللی هتل‌داری به ‌اعضای جامعه‌ای که هرگز محل زندگی خود را ترک نکرده‌اند، نیازمند شکیبایی و صرف زمان زیادی است. آموزش افرادی که دارای تحصیلات رسمی سطح پایین یا بدون تحصیلات هستند، نیازمند صرف زمان بیشتری است. اغلب، مالک اقامتگاه ‌بومی باید آموزش‌دهندۀ فعالی باشد که در زمینه‌های مختلف، نیازهای متعددی را پوشش می‌دهد. تجربه نشان می‌دهد که ممکن است سال‌ها زمان صرف آموزش کارکنان شود تا دیگر مالکان نیازی به‌ ارائۀ آموزش‌های عملی و روزانه نداشته باشند. معمولاً یافتن یک متخصص باتجربه در خارج از اقامتگاه برای کمک به شما در زمینۀ آموزش، کار دشواری است.
با فراهم‌کردن آموزش ضمن خدمت برای اعضای جامعه و راهنماهای محلی، در کارکنان این انگیزه ایجاد می‌شود تا برای حفظ یک شغل رقابتی در نزدیک خانۀ خود، پیشرفتی پویا داشته باشند. با‌این‌حال، باوجود اقتصاد معیشتی در این مناطق، پروژه پیچیده‌تر می‌شود. اگر اکثر کارکنان را از میان اعضای جامعه انتخاب کنید، آنها تنها تا زمانی خواهان آموزش هستند و کار می‌کنند که پول کافی داشته باشند؛ یک راه‌حل عملی (برای این مشکل) تشکیل گروه بزرگ‌تری از افراد آموزش‌دیده است.
زمانی که میهمانان، افراد محلی را درحال کارکردن (در اقامتگاه بومی یا در سطح جامعه) می‌بینند، ایده‌آل‌های خود را با حضور در منطقۀ بکر و یاد گرفتن از آنها تطبیق می‌‌دهند. اغلب اوقات، استفاده از افراد آموزش‌دیده از دیگر شهرها که با کارکنان محلی هماهنگ نیستند، اشتباه است و باعث ایجاد تنش می‌شود.

دستورالعمل‌های کلی:

1. (در انتخاب کارکنان) اعضایی از جامعه را انتخاب کنید که می‌توانند کارآموزان بهتری نسبت‌به ‌افراد دارای تجربۀ قبلی، باشند. ازآن‌جایی‌که در یک پروژۀ بوم‌گردی، میهمانان با کارکنان به‌طور تصادفی روبه‌رو می‌شوند، افراد بومی را انتخاب کنید که خجالتی نباشند.
2. برای نقش‌ها و مسئولیت‌های اصلی زیر، به‌ دنبال افراد موردنظر باشید (البته، برای هر اقامتگاه ‌بومی متفاوت است):
الف) ارتباطات- بازاریابی؛
ب) ادارۀ منزل؛
پ) رزرواسیون؛
ت) نگهداری؛
ث) حسابداری و دفترداری؛
ج) راهنمای تور؛
چ) پاسبان‌ها و جنگل‌بان‌های ذخیره‌گاه طبیعی؛
ح) کارکنان رستوران؛
خ) حمل و نقل؛
د) آشپزخانه.
3. زبان انگلیسی، به‌عنوان زبان غیررسمی اکوتوریسم، اغلب در جوامع روستایی و در بسیاری از کشورها رایج نیست، بنابراین برای شغل‌های رزرو‌اسیون و پذیرش، حداقل به یک فرد دوزبانه و توانا نیاز است. افراد پاسبان طبیعت، کارکنان رستوران و کسانی که مستقیماً با میهمانان در ارتباط هستند نیز باید زبان انگلیسی را بدانند.
4. برای بخش‌های مختلف، تیم‌هایی تشکیل دهید که در آنها یک عضو، نقش رهبر را به‌عهده بگیرد و درنهایت این رهبر، در انتخاب کارکنان، آموزش و مدیریت آنها مفید باشد.
5. با رعایت استانداردهای لازم در بخش‌های مربوط، برای اطمینان از بالا بودن سطح خدمات، سیستم‌هایی را در این بخش‌ها تشکیل دهید. این سیستم‌ها باید شامل موارد زیر باشند:
- چارت‌ سازمانی، رده‌های مدیریتی و مسئولیتی که بر پاسخگویی و یک سیستم پاداش‌محور قوی تأکید دارد. به ‌افراد آموزش دهید که تنها رهبر تیم باید به ‌مدیر یا مالک اقامتگاه گزارش دهد. این درحالی است که افراد روستایی عادت دارند تنها با مالک در ارتباط باشند و زمان زیادی لازم است تا این کارکنان به ‌رده‌های مدیریتی یکدیگر در اقامتگاه، عادت کنند.
- سیستم‌های قوی خرید و سفارش. در هر تیم، به‌ یک عضو قابل‌اعتماد آموزش دهید تا مسئولیت کنترل موجودی و سفارش‌ها را برعهده بگیرد.
6. برای تیم‌ها، چک‌لیست‌های عملیاتی و جدول‌های زمانی (ساعتی و روزانه) تهیه کنید. علاوه ‌بر این، یک برنامۀ هفتگی و چک‌لیست ماهانه و سه‌‌ماهه تهیه کنید. این چک‌لیست‌ها را می‌توانید به‌راحتی با کامپیوتر خود تهیه کنید. تصاویر، نمودارها و نقشه‌هایی که بر دیوار نصب شده‌اند می‌توانند به‌ تیم‌های دارای افرادی که سواد خواندن ندارند، در توصیف وظایف مختلف برای این افراد، کمک کنند.
7. سازمان‌های هتلداری محلی یا ملی یا تشکیلاتی که کارکنان متخصص و آموزش‌دیده برای صنعت میهمانداری فراهم می‌کنند را مدنظر قرار دهید. اطمینان حاصل کنید که این آموزش‌ها با اهداف و اصول پروژۀ بوم‌گردی شما هماهنگ باشد. عضویت در مجمع هتل‌داران راهی مناسب برای دریافت آموزش مناسب و ارزان از سمت آنهاست.
8. اطمینان حاصل کنید که تأمین‌کنندگان خارجی، کارکنانی با توانایی روابط مطلوب دارند؛ یا اینکه کلاً خودتان نیازهای اقامتگاه را برآورده کنید.
توسعۀ گسترده‌تر جامعه:
بیشتر افراد در جوامع روستایی، از فرصت‌های آموزش مناسبی ندارند یا به‌طور‌کلی آموزشی ندیده‌اند. حفاظت از زمین و توسعۀ پایدار مفاهیمی هستند که توسط جامعۀ تحصیل‌کرده مطرح شده و ساکنان محلی، با آموزش ‌دیدن و طی گذر زمان، پی می‌برند که آیندۀ آن‌ها می‌تواند در گرو حفظ منابع طبیعی‌شان باشد. مالک یا گردانندۀ اقامتگاه ‌بومی باید برای این موضوع، زمان بگذارد و تلاش‌های لازم را انجام دهد. این امر می‌تواند از طریق راهنمایی‌های زیر، ممکن شود:

دستورالعمل‌های کلی:

1. کارکنان را تشویق کنید تا از طریق روزنامه، کتاب، بازی‌ و غیره، یادگیری (سواد) خود را افزایش دهند. درصورت دسترسی به ‌یک معلم، آموزش رسمی و لوازم آموزشی را برای کارکنان فراهم کنید.
2. برای کارکنان صاحب فرزند، تایم مرخصی تعیین کنید تا بتوانند به‌ آموزش فرزندانشان نیز کمک کنند.
3. میهمانان و بازدیدکنندگان را به ‌مشارکت در آموزش کارکنان و پروژه‌های توسعۀ‌ آموزشی‌ جامعه دعوت کنید.
4. برای آموزش زبان انگلیسی، به‌عنوان زبان دوم، بعد از ساعات کاری، برنامه‌ای تنظیم کنید. از یک فارغ‌التحصیل دانشگاه که در این خصوص آموزش دیده‌ است بخواهید تا به‌جای کلاس درس، کار عملی انجام دهد.
5. از راهنمایان طبیعت‌شناس و حرفه‌ای که اغلب در گروه‌های سازمان‌یافته مشارکت دارند، استفاده کنید. آنها می‌توانند درزمینۀ آموزش تکنیک‌های راهنمایی و تفسیر، به پرسنل محلی آموزش دهند. به‌علاوه، این امر موجب می‌شود تا میزان کار گروهی میان راهنمایان محلی و راهنمایان اقامتگاه تقویت شود.